Apis Mellifera Mellifera czyli pszczoła środkowoeuropejska. Do niedawna najbardziej rozpowszechniona w Europie gatunek pszczoły miodnej. Jej naturalny zasięg występowania ciągnął się przez Północną Europę od Alp przez Karpaty, aż do Uralu. W chwili obecnej ten podgatunek pszczoły jest mocno zagrożony. Pierwotnie występowała na obszarze całej Polski na obszarze całej Polski z wyjątkiem Pogórza. Zanik bartnictwa i wymarcie dzikich populacji leśnej pszczoły w dwudziestym wieku, doprowadziły do zachwiania równowagi w środowisku naturalnym, a także zaburzenie bioróżnorodności. Napływ pszczół innych podgatunków i linii syntetycznych przyczynił się w ostatnich kilkudziesięciu latach m.in. do wyparcia pszczół lokalnych, które charakteryzowały się doskonałą zimotrwałością, odpornością na trudne warunki środowiskowe, dobrym wykorzystaniem pożytków, jednak produkowały zdecydowanie mniejsze ilości miodu.
Światowy przepływ pszczół (tj. rozprowadzanie matek, przewożenie rodzin pszczelich na pożytki w obrębie krajów UE), ułatwia szybkie rozprzestrzenianie się chorób i pasożytów.
Dla przykładu: pszczoły rasy kraińskiej można spotkać w Chile, Australii, Nowej Zelandii, Egipcie czy USA – rotacja ta prowadzi do zaniku populacji ukształtowanych w odmiennych warunkach środowiskowych, zmniejszenia zdolności adaptacji pszczół do warunków środowiskowych, prowadzi do redukcji genetycznej różnorodności.
Charakterystyka morfologiczna Apis Mellifera Mellifera:
– silna budowa ciała,
– długie skrzydła,
– ciemne ubarwienie oskórka,
– brunatne lub szare owłosienie,
– odwłok bez wyraźnych pierścieni (tzw. „czarna pszczoła”),
– dość krótki języczek w porównaniu do innych podgatunków pszczoły miodnej 5,9-6,3[mm].
Charakterystyka behawioralna Apis Mellifera Mellifera:
– pszczoły ruchliwe na plastrze, w czasie przeglądu gniazda robotnice zbiegają szybko w dół ramki
i zwieszają się tworząc „grona”,
– zapasy miodu sklepią na „biało” pozostawiając warstwę powietrza pomiędzy miodem
a zasklepem,
– doskonale dostosowują rozwój wiosenny do zmiennej pogody, są odporne na długie okresy zimowania i chłodne przedwiośnia, są dostosowane do lotów nawet w dni pochmurne
i chłodne,
– jesienią silnie kitują gniazda, do zimowania wchodzą silne, przez co dobrze wykorzystują pożytki wczesne,
– posiadają silny instynkt obronny.
Konieczne wydaje się być wprowadzenie ochrony niewielkich rodzimych populacji jako puli genowej dla przyszłych pokoleń. Pszczelarze zaczęli poszukiwać pszczół zdolnych do utrzymania dobrej kondycji oraz odpornych na zmienne środowisko. W krzyżowaniu towarowym pszczoły środkowoeuropejskie poprawiają u mieszańców żywotność i elastyczność środowiskową, przez co zwiększają ich potencjał produkcyjny. Linie te jako komponenty krzyżowania są niezastąpione na terenach, gdzie panują trudne warunki klimatyczno-pożytkowe.
Dwie linie rasy AMM tj. augustowska i kampinoska, zachowały swoją pierwotną formę w rejonach naturalnego występowania (Puszcza Augustowska, Kampinoski Park Narodowy), pozostałe linie pszczoły AMM – północna i Asta, zostały udoskonalone przy zachowaniu najcenniejszych cech pszczół rodzimych.
Z naszego doświadczenia możemy na razie powiedzieć, pszczoły tego podgatunku zimują naprawdę dobrze. W zeszłym roku roku sprowadziliśmy do pasieki matki linii Asta z Pasieki Zarodowej w Kocierzowach. Pszczoły te, wbrew pozorom nie są agresywne.
W trakcie sezonu znoszą bardzo duże ilości pyłku a do zimowli idą w małej sile w porównaniu do Krainek czy Buckfastów. Do tej pory przeżyły wszystkie rodzinki gdzie podaliśmy matki AMM linia Asta ! Na więcej informacji o tej lini drodzy czytelnicy musicie jeszcze trochę poczekać. W tym sezonie lepiej się zapoznamy z ta linią i napiszemy obszerne sprawozdanie 😉 !
